Ieder jaar verzamelen tienduizenden mensen zich in de Nevada Black Rock Desert om een tijdelijke stad te creëren: Black Rock City. Een stad die een week later weer compleet van de aardbodem verdwenen is. Welkom op Burning Man!
Is Burning Man een kunstfestival? Een tijdelijke stad? Een sociaal experiment? Of gewoon een stel hippies in de woestijn? Wie het weet mag het zeggen. Ook na dertig jaar laat het festijn in de Black Rock Desert, in de Amerikaanse staat Nevada, zich onmogelijk in een hokje proppen. Eén ding is echter duidelijk: Burning Man is volstrekt uniek. Er is geen ander evenement op aarde waar zelfexpressie en gemeenschapszin samen zo’n knettercreatieve roerbakmix vormen.
Als twee vrienden uit San Francisco in de zomer van 1986 spontaan besluiten om een pop van schroothout te bouwen, hebben ze nog geen weet van het iconische evenement dat ze gaan creëren. Als ze het ding niet veel later in brand zetten op het strand blijkt al wel de aantrekkingskracht: van alle kanten komen er voorbijgangers aangeslenterd om het feestje mee te vieren. Een traditie is geboren. En in 1990 slaat het vuurtje zelfs over naar de woestijn van Nevada.
In de weidse Black Rock Desert kan Burning Man stormachtig verder groeien. Wat begon met een handvol deelnemers en een 2,5 meter hoge Man, is tegenwoordig uitgegroeid tot Black Rock City: een pop-upstad met ruim 65 duizend inwoners en veertig meter hoge vreugdevuren. De filosofie van het feest wordt samengevat in tien deugden. Geld is bijvoorbeeld uit den boze; naastenliefde en gulle giften houden de stad draaiende. En ook participatie, gemeenschapszin, zelfexpressie en een onafhankelijke geest staan hoog in het vaandel.
Wie voor het eerst voet zet in Black Rock Desert tijdens die ene week aan het eind van de zomer, heeft het idee op een andere planeet te zijn geland. Door het desolate decor natuurlijk; een kale vlakte zover het oog reikt. Maar misschien wel belangrijker nog: door de bonte outfits van de tienduizenden ‘burners’. Oordelen doet niemand tijdens Burning Man. En dus wordt er voor de outfits flink buiten de lijntjes gekleurd. De een loopt rond in een pandapak met verentooi, de volgende draagt een bikini van nepbont met astronautenhelm, en een groot deel van het gezelschap draagt vooral zo weinig mogelijk. Alles kan in Black Rock City.
Hoewel Burning Man heel veel meer is dan een kunstfestival, horen kunst en cultuur – in de breedste zin van het woord – wel degelijk tot het DNA van het evenement. Allereerst zijn er de torenhoge sculpturen die aan het eind van de week in brand worden gestoken; inclusief een houten tempel waarin bezoekers hun diepste ontboezemingen kunnen achterlaten.
Ook performance art is een populair. ‘Burners’ kunnen terecht bij een wildgroei aan workshops en voorstellingen – van dolkomisch tot bloedserieus – zoals lachyoga, messenwerpen, DIY-modeshows, knuffelsessies en trefbal met een brandend projectiel. Muziekje erbij? Geen probleem. Black Rock City draait 24 uur per dag door. Op werkelijk elk moment én in elke uithoek van de stad kun je op een kluitje dansende technofans stuiten of van de sokken worden gereden door een discofiets vol speakers.
Uiteindelijk leidt alles naar het onvermijdelijke einde van de week: het verbranden van de Wicker Man. De metershoge 'man' die zeven dagen lang over het terrein heeft gewaakt, wordt traditiegetrouw op de laatste avond in brand gestoken. Totdat er niets meer van hem over is. Burning Man is ten einde. Ook het ‘leave-no-trace’-beleid wordt door iedere bezoeker trouw gevolgd zodat er aan het eind van de week geen spoor meer te zien is van de experimentele stad. Black Rock City? Waar ligt dat?
