Aan de linkeroever van de Seine laat de Franse hoofdstad zich van zijn meest avant-gardistische kant zien. Matisse en Hemingway struinen al lang niet meer rond in la Rive Gauche. Maar het kunstenaarssfeertje is er nog altijd springlevend.
Natuurlijk heeft de linkeroever van Parijs de Eiffeltoren. Maar de grootste trekpleister van het stadsdeel is minder tastbaar. Voor zowel bewoners als bezoekers is Rive Gauche nog altijd synoniem voor een periode aan het begin van de twintigste eeuw toen wereldberoemde schrijvers, schilders, dichters en andere artistieke buitenbeentjes kind aan huis waren ten zuiden van de rivier. Waar de moderne tijd aan de overzijde van de Seine al lang voet aan de grond heeft gekregen, is het Boheemse sfeertje op links opvallend houdbaar gebleken. Ervaar het zelf, tijdens een wandeling langs deze zes hoogtepunten van Rive Gauche.
Wie de dag graag begint met koffie, stiefelt ’s ochtends naar La Café de Flore. Al in 1880 zwaaiden de deuren open, de naam is geïnspireerd op een standbeeld van de Romeinse godin Flora aan de overkant van de boulevard. Zijn faam dankt het literaire café aan Pablo Picasso en het filosofische powerkoppel Simone de Beauvoir en Jean Paul Sartre die hier geregeld het glas hieven.
En nog altijd kun je hier op het terras een flink potje sterrenkijken. Aan het art deco-interieur van rood fluweel, mahoniehout en spiegelglas is ondertussen nauwelijks gemorreld.
De straten rond het universiteitsgebouw stonden al gauw te boek als Quartier Latin: de roemruchte studentenwijk van Parijs. Dit is waar de lont in het kruitvat ging tijdens de befaamde studentenopstand van 1968. Wip zeker even aan bij de Bibliothèque Sainte-Geneviève; al bijna zeventig jaar een slijpsteen voor de geest. Zelfs als je geen woord Frans leest, spreekt het fabuleuze interieur boekdelen.
Jardin de Luxembourg is de plek om even te ontsnappen aan de drukte van de stad. Ooit gebouwd als privépark rond het nog immer imposante Palais du Luxembourg, maar sinds de 19e eeuw ook gratis toegankelijk voor het gepeupel. Doordeweeks strijken vooral Sorbonnestudenten neer in het gras. In het weekend afgewisseld door sportievelingen, verliefde stelletjes en gezinnen.
Wie een ommetje wil maken kan in ‘le Luco’ langs maar liefst 106 standbeelden dwalen. Tot een aantal jaar geleden stond hier zelfs het Vrijheidsbeeld dat ooit als schaalmodel diende voor de grote zus in New York. Na veelvuldig vandalisme is dat echter verhuisd naar het Musée d’Orsay, de volgende tussenstop.
De rechteroever heeft het Louvre, de linker het Musée d’Orsay. Van Gogh, Gauguin, Renoir, Degas, Mondriaan, Munch, Monet, Manet… De wanden zijn versierd met werk van hoogvliegers uit de kunstgeschiedenis. En toch is de grootste aantrekkingskracht van het museum misschien wel het museum zelf: prachtig gehuisvest onder de glazen gewelven van een voormalig treinstation. Dat zegt wat in een gebouw waarin ook een karrevracht aan sculpturen van Auguste ‘Le Penseur’ Rodin staat te glimmen.
Nog niet genoeg of liever rondneuzen in een museum van meer bescheiden formaat? De meest beroemde beeldhouwer van Frankrijk heeft een paar blokken zuidelijker ook zijn eigen museum gekregen, Musée Rodin, in het hotel waar hij jarenlang woonde.
De maag begint te knorren? Door naar Hotel Le Relais Saint Germain voor een smakelijke afsluiting van onze ontdekkingstocht door Rive Gauche. De bijbehorende bistro – Le Comptoir – valt niet bepaald op door zijn hippe decor of ruime afmetingen. Maar wat ontbreekt aan stijl en formaat, wordt ruimschoots goedgemaakt op het bord. Chef Yves Camdeborde serveert ogenschijnlijk simpele, maar tongstrelende bistroklassiekers als asperges met ham, garnalenbisque en zalmtosti’s.
Voor de wie-het-eerst-komt-het-eerst-maalt-lunches staan zelfs de kritische Parijzenaren ‘s weekends in de rij. De meer elegante dinermenu’s zijn zelfs maanden van tevoren volgeboekt. Geen tafeltje gevonden? Wurm je een weg naar de bar, L’Avant Comptoir, voor fijne wijnen en voortreffelijke finger food.
