Meer dan 750 duizend reizigers doen dagelijks Grand Central Terminal in New York City aan. Weinigen zijn zich bewust van de vele geheimen die deze immense treinhub herbergt. Want hoe zit het met die treintijden? En wie had exclusief toegang tot Track 61?
Het iconische Grand Central Terminal in New York mag op een station lijken, dat is het niet. Dit gigantische knooppunt is de laatste stop van elke trein die er binnenkomt en heet daarom officieel een ‘terminal’. Grand Central Terminal werd in 1913 geopend en is met 44 perrons en 67 sporen nog altijd de grootste treinterminal ter wereld. Een terminal vol symboliek en verborgen schatten. En hoewel sommige van deze geheimen niet voor het publiek toegankelijk zijn, kun je de meeste ervan wel ontdekken met een self-guided tour of een audiotour.
De beroemde hoge ramen van Grand Central Terminal zijn niet wat ze lijken. Binnen het glas bevinden zich namelijk voetpaden die als brug dienen voor de kantoormedewerkers van de terminal. Op die manier hoeven zij niet het drukke Main Concourse in om van de ene kant naar de andere kant van het gebouw te komen. Als je een tijdje blijft kijken, zie je vanzelf hun silhouetten voorbijkomen.
Het Main Concourse is het kloppend hart van Grand Central Terminal. De meeste toeristen lopen even binnen voor een snelle foto en gaan daarna weer weg. Maar wie weet waar hij op moet letten, ziet meer. Zo kun je overal in het gebouw symbolen van eikenbladeren en eikels vinden: het symbool van de familie Vanderbilt die de bouw van de terminal financierde.
Filmfans kennen ongetwijfeld de zin: ‘Meet me under the clock’’. In New York weet iedereen dan waar hij moet zijn: onder de klok op de informatiekiosk in het midden van de grote hal. De klok heeft gefigureerd in talloze Hollywoodfilms en is naar schatting zo’n 20 miljoen dollar waard. Elke zijde is namelijk gemaakt van puur opaal. Nog een leuk weetje: onder de informatiekiosk loopt een verborgen wenteltrap die direct uitkomt in de informatiekiosk een verdieping lager.
Maar de Grand Central Terminal Clock is hier niet de enige tijdsindicator met een verhaal. De treintijden op de grote vertrekborden in het Main Concourse geven netjes de vertrektijden van alle treinen aan. Zou je denken. Toch is geen enkele van deze tijdsindicaties accuraat: de treinen vertrekken allemaal standaard een minuut later dan op het bord aangegeven. Op deze manier is vrijwel iedereen op tijd bij zijn trein. In plaats van dat de conducteurs tegen de aanstormende passagiers roepen dat ze op moeten schieten, hoor je op de perrons van Grand Central Terminal dus vaak het tegenovergestelde: ‘Slow down!’.
Ruim 100 meter onder Grand Central Terminal ligt M42. Deze ruimte staat niet op kaarten of blauwdrukken van het gebouw en tot de jaren tachtig wist het publiek niet van het bestaan van deze plek af. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bevonden zich in deze ondergrondse ruimte de transformatoren om het treinnetwerk in het noordoosten van de Verenigde Staten van elektriciteit te voorzien. Het netwerk dat de geallieerden gebruikten om de troepen te transporteren en van wapens te voorzien. Maar liefst 80 procent van het wapentransport was afhankelijk van de elektriciteit die in M42 gegenereerd werd.
Een voormalig werknemer van de terminal informeerde Adolf Hitler over het bestaan van M42 en daarmee werd de elektriciteitsvoorziening een doelwit van de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ingewikkeld hoefde sabotage niet te zijn: een simpele zandzak leegstorten in de transformatoren zou genoeg zijn om het hele netwerk plat te leggen. Hij stuurde drie spionnen richting New York, maar de FBI kreeg lucht van de plannen en pakte het drietal tijdig op.
Het meest legendarische spoor van Grand Central is Track 61. Hier staat het roestige treinstel dat in de jaren dertig President Franklin D. Roosevelt ongezien naar het Waldorf Astoria Hotel, direct naast het station, bracht. Roosevelt had polio en verslechterde met de jaren. Hij wilde niet dat dit te zeer zichtbaar zou zijn voor het volk. Daarom werd hij met auto en al in een treinstel tot onder het Waldorf Astoria Hotel gebracht.
Zijn auto werd vervolgens via de grote schuifdeuren aan de zijkant van het treinstel naar buiten getakeld en in een lift gereden. Met deze lift kwam hij rechtstreeks in de garage van het Waldorf uit. Hoewel het spoor er verlaten en ongebruikt uitziet, wordt het naar verluidt nog steeds weleens gebruikt om presidenten en andere beroemdheden ongezien in en uit New York City te transporteren. Of dat waar is? Wie zal het zeggen…
