Aanstekelijke countrymuziek, hot chicken en Johnny Cash: iFly-reporter Iris maakte een waanzinnige roadtrip vol soul over de I-40 Music Highway van Memphis naar Nashville. In deze editie deel twee over Music City: Nashville.
Tekst & fotografie
Iris van den Broek
In de basis ontstond countrymuziek in Nashville en werd Rock ’n Roll geboren in Memphis. Uiteraard ligt de werkelijkheid iets minder simpel, maar beide steden hebben een enorme rol gespeeld in de ontwikkeling van blues, soul, rock’ n roll, jazz en muziek wereldwijd in het algemeen. Via de I-40, ook wel Music Highway genoemd, worden deze twee steden met elkaar verbonden. Een reis vol muziek, food en geschiedenis.
Nu ik de blues en soul van Memphis achter me gelaten heb, is het tijd voor countrymuziek. De gigantische ranch van countryzangeres Loretta Lynn in Hurricane Mills is daarvoor de perfecte introductie. Lynn is nog altijd een van de grootste countrysterren van de Verenigde Staten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik als Europeaan nog nooit van haar had gehoord, maar in Amerika is ze een levende legende. Ze brak in de jaren zestig door en had daarna talloze hits. De excentrieke dame woonde op deze ranch in een prachtig plantagelandhuis maar verblijft, op 87-jarige leeftijd inmiddels, in Nashville. Het huis is open voor bezoekers, net als de diverse musea op het landgoed vol met haar extravagante jurken, platen en andere curiositeiten.
Je kunt op de ranch overnachten op een van de campings, maar helaas voor mij zit alles volgeboekt. Eigenlijk komt dat niet eens zo slecht uit, want nu verblijf in een schattige cabin van Rock ’n Refuge zo’n twintig minuten verderop. Midden op het platteland van Tennessee en een oase van rust. Deze unieke B&B heeft geen standaardkamers. Verspreid over het landgoed liggen onder andere een Hobbit Hole, een waanzinnige boomhut en een romantische Honeymoon Cabin. Een overnachting hier doet het zeker goed op je Instagram-account.
De volgende dag rijd ik Nashville binnen. Ook wel Music City genoemd en de tweede grote muziekstad van Tennessee. Er wordt gezegd dat Nashville meer songwriters en muzikanten per inwoner heeft dan welke plek ook ter wereld. Hier is iedere ober een zanger en speelt je Uber-chauffeur ’s avonds in een band. Allemaal hopend op die grote doorbraak. Nu ik erover nadenk is Nashville eigenlijk het Hollywood van de muziekindustrie. Voor een middelgroot stadje heeft Nashville een XXXL-reputatie.
De heilige graal van Nashville is de Grand Ole Opry. Als je de stad binnenrijdt staat het al op de borden: “Nashville, Music City. Home of the Grand Ole Opry”. Iedere countryster die ook maar iets betekend heeft voor country heeft minstens één keer opgetreden in dit imposante complex. De Grand Ole Opry is een wekelijks countrymuziekprogramma dat al sinds 1925 nationaal wordt uitgezonden.
Welke countryster je ook bedenkt: allemaal praten ze over hoe ze vroeger als kind rondom de radio zaten en luisterden naar hun grote idolen in de Grand Ole Opryshow. Ooit vond de show plaats in het nog altijd illustere Ryman Auditorium in downtown, maar sinds 1974 huist de Opry in het Grand Ole Opry House. Het leuke is dat de radioshow nog altijd loopt en je de uitzending zelfs kunt bijwonen. De sterren treden op en tussen de muziek door worden de reclames live in een microfoon voorgelezen. Geen moderne jingles of studiofratsen: gewoon, net als vroeger.
Maandagavonden zijn doorgaans redelijk saai. Niet in Nashville. Hier is het verschil tussen een zaterdag- en een maandagavond nauwelijks merkbaar. Sterker nog op de zonsondergang na is er zelfs weinig verschil tussen maandagochtend en maandagavond. Nashville is muziek: 24/7, 365 dagen per jaar. De honky tonks aan Broadway, ook wel Honky Tonk Highway genoemd, openen al om elf uur ’s morgens en gaan door tot in de kleine uurtjes. Volgens de VVV van Nashville is een honky tonk een etablissement met minimaal één podium, koude drankjes en een feest dat de hele dag doorgaat, iedere dag. En dat klopt. Terwijl de avond valt loop ik over deze extravagante strip. Broadway is luid en aanwezig, kleurrijk en veelzijdig en vooruit, ook een tikkeltje hysterisch.
Veel muziekbars hebben hun podium in het raam gebouwd en omdat het broeierig warm is in Nashville, staan deze ramen allemaal open. Het is dan ook één grote kakofonie aan muziek en een wandeling over Broadway voelt als snel als een volwaardig concert. In ieder raam tref ik weer een andere band en een ander muziekgenre. Want het is al lang niet meer alleen countrymuziek die hier gespeeld wordt, al heeft het genre nog altijd de overhand.
De volgende dag word ik wakker in mijn fijne boetiekhotel: The Germantown Inn. Dit charmante hotel is gevestigd in een pand uit 1845 en ligt in het rustige en pittoreske Germantown, een klein stukje buiten het centrum. Er zijn maar tien kamers, allemaal vernoemd naar Amerikaanse presidenten en de sfeer is er relaxt en heerlijk huiselijk. Hier kan ik bijkomen van de hectiek van Nashville, maar ben ik met een kwartiertje lopen wel downtown. En dat is gezien de torenhoge parkeerkosten in het centrum, een dikke plus.
Een goed ontbijt is essentieel in een stad waar je ’s morgens om elf uur al kunt beginnen met barhoppen. En hoewel mijn hotel een prima ontbijt heeft, heb ik me laten vertellen dat ik voor een klassiek “Southern style”-ontbijt met een moderne twist naar Biscuit Love moet in de hippe wijk The Gulch. Biscuits zijn een essentieel onderdeel van ontbijten in het zuiden van de VS. Deze luchtige broodjes worden gemaakt van biscuitdeeg en kunnen zowel zoet als hartig belegd worden. Ik kies voor een biscuit met citroenmascarpone en bessencompote en de Bonuts, gefrituurd biscuitdeeg gedoopt in suiker. Hier kan ik voorlopig wel een tijdje op vooruit.
Terug naar Broadway, want in een zijstraat ligt het Johnny Cash Museum. Hoewel Johnny Cash niet in Nashville geboren is (dat was in het nabijgelegen Hendersonville) en er ook nooit gewoond heeft, heeft hij veel voor de stad betekent. ‘The Man in Black’ is misschien wel ’s werelds bekendste countryartiest. Dankzij zijn succes steeg de Nashville-vestiging van platenlabel Columbia Records tot grote hoogten, ontstond er een groeiende gemeenschap van songwriters en werd Nashville landelijk bekend als ‘Music City’.
Uiteraard heeft ook Cash een band met de Opry. In 1956 trad hij voor het eerst op in de radioshow in het Ryman Auditorium waar hij later ook zijn eigen show kreeg ‘The Johnny Cash Show’. In het kleine, maar fijne museum is zijn leven op intieme wijze samengevat.
Ook het straatbeeld van Nashville straalt muziek en country uit. Naast de talloze winkels met cowboylaarzen en -hoeden, uiteraard het ultieme souvenir uit Nashville, zie ik overal prachtige muurschilderingen van muzikanten, gitaren en liefdesverklaringen aan Nashville.
Op ‘Legends Corner’ kom ik Loretta Lynn en Johnny Cash weer tegen, collegiaal afgebeeld met Dolly Parton, Taylor Swift en nog een handvol mij onbekende, maar voor aficionado’s ongetwijfeld vertrouwde sterren. In het hippe ‘12th South’ district vind ik de populaire ‘I believe in Nashville’ mural en op Jefferson Street een prachtige schildering van een groep muzikanten.
Die avond trakteer ik mezelf op een echte ‘Southern classic’: hot chicken. Hattie B’s is daarvoor the place to be in Nashville en hoewel het gewoon een fastfoodrestaurant is, is de gefrituurde kip inderdaad om je vingers bij af te likken. Hoe spicy je hem wilt hebben, bepaal je zelf. De range gaat van ‘Mild’ naar ‘Damn Hot!’ en zelfs ‘Shut the cluck up!!! Burn notice’. Ik ga voor de veilige ‘Mild’ met als toetje een Banana Pudding, ook al een klassiek gerecht uit het zuiden.
Met een goed gevulde maag trek ik naar The Station Inn, mijn laatste stop in Nashville stop. In deze intieme muziekkamer worden iedere avond live bluegrassoptredens gegeven. Artiesten treden hier niet altijd op het podium op, maar bevinden zich vaak tussen het publiek. Zoals tijdens de wekelijkse Bluegrass Jam, die ik bijwoon. In een informele sfeer spelen muzikanten uit de omgeving samen in een kring. Soms gaat de achterdeur open en voegt zich een nieuwe banjo- of gitaarspeler bij het groepje. Bluegrass is een specifiek genre. Het is eigenlijk een mengvorm van allerlei elementen uit andere muziekstijlen waarbij instrumenten als banjo’s, mandolines, violen, gitaren en contrabassen de boventoon voeren.
Het interieur van The Station Inn is eenvoudig. Een echte indeling is er niet en ik ben aangeschoven op een ietwat gammele stoel aan een rijtje aan elkaar geschoven tafels. Muziek, dát is waar het hier om draait. Dit is Nashville op en top. Voor mij de perfecte afsluiter van een prachtige reis.
