Diep in de Chinese Jangtsedelta liggen dorpen waar de tijd heeft stilgestaan. Waterdorpen, omringd door rivieren, meren en kanalen. Ze liggen op slechts twee uur van Shanghai maar nemen je mee naar een compleet andere wereld. iFly-reporter Iris reisde door dit bijzondere stukje China.
Tekst & fotografie
Iris van den Broek
“Is dit Wuzhen?” typ ik in mijn vertaalapp. Een voor mij onleesbare brei aan Chinese tekens verschijnt, maar mijn taxichauffeur begrijpt het en knikt. Als ik uitgestapt ben en de taxi weg zie rijden, besef ik dat ik er nu echt alleen voor sta. Vanmorgen ben ik vertrokken uit Shanghai. Slechts twee uur hier vandaan, maar opeens heel ver weg. Want de wereld hier in Wuzhen ziet er heel anders uit.
Wuzhen is een van de acht klassieke waterdorpen in de Jangtsedelta. Chinezen weten deze bijzondere dorpjes massaal te vinden, maar Westerse toeristen kom je er nog nauwelijks tegen. Mijn overlevingspakket bestaat uit een gehuurd mobiel wifi-kastje (opgehaald op de luchthaven) en een vertaalapp. Afreizen naar deze waterdorpen is een avontuur als je geen Mandarijn spreekt en dus kun je maar beter goed voorbereid zijn.
Mijn hotel ligt precies tussen Wuzhen Oost en Wuzhen West in. Deze twee “scenic area’s” hebben beide een aparte toegang waar je een kaartje voor moet kopen. Het oostelijk deel is het meest authentiek. Hier worden nog verschillende ambachten uitgeoefend.
Ik neem een kijkje in de Sanbai-distilleerderij waar iedere dag zo’n 200 liter San Baijiu, rijstwijn, wordt geproduceerd.
Wuzhen staat ook bekend om de productie van indigoblauwe stoffen. Overal in het dorp wapperen metershoge blauwe doeken. Het verven ervan gebeurt hier nog op ambachtelijke wijze.
Wuzhen West is groter, maar naar mijn mening óók mooier. Het is er druk met grote groepen Chinese bezoekers, maar de schoonheid wordt er niet minder om. Xizha is de sfeervolle hoofdstraat langs het kanaal vol winkels en restaurants. Ik proef rijstkoekjes en drink een kop thee in een van de theepaviljoens langs het water.
Als de avond valt gaan overal de lantarens aan en worden pleintjes verlicht door gekleurde lampions. Uit cafeetjes klinkt klassieke muziek, gondels varen voorbij en in de bomen glinsteren lichtjes: West Wuzhen verandert ’s avonds in een waar sprookje.
De volgende dag reis ik door naar Nanxun, een waterdorp op slechts een half uur met de taxi ten noorden van Wuzhen. Dit dorp wordt veel minder vaak bezocht en is daarom nog een soort van hidden gem. Met zijn tientallen weelderige treurwilgen maakt Nanxun meteen een veel groenere indruk. Het dorp is al 1400 jaar oud en werd in de twaalfde eeuw rijk door de handel in zijde. Mijn hotel ligt middenin het historische gedeelte. De openslaande luiken van mijn dakraam bieden uitzicht over het hoofdkanaal en een muur met tientallen Chinese lantarens. In vergelijking met Wuzhen is het hier heerlijk rustig.
Terwijl ik over de kade loop, zwaait er een bootsman naar me. Hij gebaart naar zijn boot: of ik mee wil. Maar natuurlijk, een waterdorp bekijk je tenslotte het beste vanaf het water. In de gondel drijf ik door de door wilgen omzoomde kanalen langs huizen die ooit toebehoorden aan rijke zijdehandelaren.
Bij de Little Lotus Garden stap ik uit, dit is een van de hoogtepunten van Nanxun. De gigantische tuin was het privé-eigendom van Liu Yong, ooit de rijkste persoon van Nanxun en bedoeld als een plek voor rust en kalmte. In het theepaviljoen kijk ik uit over de enorme vijver vol waterlelies. Zen, dat word je hier inderdaad wel.
Het mooiste stukje Nanxun, en een tikkeltje off the beaten path, is Baijianlou: de Rij van 100 huizen. Zelfs Chinese toeristen zijn hier niet meer te vinden en ik ben alleen met locals die de was doen, schilderen langs de waterkant of simpelweg een dutje doen. Hier is in 1400 jaar vrij weinig veranderd. Terwijl ik onder de arcades loop hoor ik geroep: “Nihao! Nihao!” Ik kijk om me heen maar zie niemand. Dan valt mijn oog op een vogel in een kooi boven mij. Parmantig kijkt hij me aan en roept: “Hello!”.
Aangezien ik in twee dagen tijd nog niemand ben tegen gekomen die Engels spreekt, is het hilarisch een vogel te zien die de taal blijkbaar wel beheerst. “Bye bye!” roept hij nog als ik weer wegloop.
Als de avond valt gaan de tientallen Chinese lantarens tegenover mijn hotel aan, prachtig! Ik geniet er nog even van want morgen reis ik per bus alweer verder naar Suzhou, mijn laatste stop.
“Boven is de hemel, beneden hebben we Suzhou en Hangzhou” is een bekend gezegde in het Chinees. Mijn eerste indruk? Niet bepaald de hemel. Na de serene waterdorpen is Suzhou met zijn hoogbouw en drukke verkeer even wennen. Met ‘maar’ 1,6 miljoen inwoners is dit voor Chinese begrippen een kleine stad.
De hemel, die vind je in Suzhou’s tuinen. De stad staat bekend als Garden City en maar liefst negen staan op de UNESCO Werelderfgoedlijst. De tuinen zijn het toonbeeld van natuurlijke schoonheid en hele landschappen worden er in miniatuur uitgebeeld. Ik kies voor twee van de grootste tuinen: de Humble Administrator’s Garden en de Lingering Garden. Poëtisch en pittoresk zijn de woorden die meteen in me opkomen terwijl ik door deze groene oases dwaal. Vernuftig ontworpen poorten vormen schitterende doorkijkjes naar prachtige landschappen en kunstige rotspartijen staan fier te midden van secuur aangelegde paviljoens.
Als afsluiter maak ik nog een wandeling langs de vele kanalen van Suzhou en over de historische Pingjiang Lu: een straat vol prachtige boetiekjes en knusse cafeetjes. ’s Avonds schiet ik met de kogeltrein in slechts twintig minuten naar het futuristische Shanghai. Een groter contrast is bijna niet denkbaar.
