Ooit onopvallend Osaka is uitgegroeid tot here-to-stay hot spot van formaat. In een decor van neon inktvissen, groene draken en een replica van de Eiffeltoren, ging iFly reporter Iris van den Broek op ontdekkingstocht in deze derde stad van Japan.
Ik sta op een gigantisch kruispunt in Osaka en alle zes de zebrapaden (vier op de hoeken en twee diagonaal) krijgen tegelijk groen. Een zee van mensen, fietsers en scooters beweegt zich als een golvende massa over het asfalt. Het is vroeg in de avond en ik ben op weg naar Dotonbori het hart van Osaka en dé plek voor een eerste kennismaking met de stad. Een overweldigende blijkt als snel, want de knallende kleuren, reclames en neonborden proberen allemaal om het hardst mijn aandacht te trekken. Dotonbori ligt langs een smal kanaal dat in 1612 werd aangelegd door een lokale ondernemer. Inmiddels is het district is uitgegroeid tot hét entertainmentgebied van Osaka. Hier vind je van alles, maar de focus ligt op eten. Eten, eten, eten. Overal is eten.
Osaka staat in Japan bekend als “tenka no daidokoro” (de keuken van het land). Deze bijnaam stamt oorspronkelijk uit de Edo-periode toen de stad het Japanse handelscentrum voor rijst was. De naam is blijven plakken en nog steeds is Osaka het culinaire centrum van het land.
Als Osaka Japan’s keuken is, dan is Dotonbori het fornuis waar alles wordt klaargemaakt. Nog nooit heb ik in één straat zoveel eten bij elkaar gezien. En dat niet alleen: de neon reclames en gigantische draken, krabben en inktvissen die de gevels sieren vormen een intrigerend schouwspel.
Al eerder had ik de Japanse uitdrukking “kuiadore” gehoord, maar hier begrijp ik ‘m pas echt. Kuiadore betekent letterlijk “jezelf failliet eten” en wordt vaak gebruikt om de obsessie met eten van de inwoners van Osaka uit te drukken. Mensen in Tokyo geven te veel geld uit aan schoenen, inwoners van Kyoto spenderen hun geld aan kleding en in Osaka gaat je geld op aan eten zo is de grap.
Ik ben niet voor niets in Osaka en dus besluit ik in ‘kuiadore-style’ als afsluiter nog te gaan bbq-en. Osaka is de geboorteplek van Yakiniku, een Japanse stijl van grillen. In een klein restaurantje in een zijstraat bestel ik een plateau vol Kobe-beef, een van de beste Japanse biefstuksoorten ter wereld. De Kobe-streek waar deze koeien leven, ligt op nog geen half uur van Osaka en overal in de stad vind je restaurants die dit übermalse rund serveren. De eigenaar spreekt geen Engels maar met wijzen, gebaren en vooral veel vriendelijk glimlachen komen we er wel uit. Het is de bedoeling dat je het vlees zelf klaarmaakt op de grill in je tafel. Een leuke bezigheid en oh my wat is die biefstuk lekker! Hij smelt op m’n tong.
De echte streetfood specialiteit van Osaka is Takoyaki: oftwel, balletjes gevuld met inktvis (tako). Ik sluit me aan in de rij bij de gigantische inktvis en kijk gefascineerd hoe de jongens achter de bakplaat met een bijna onmenselijke snelheid de balletjes draaien met een vleespen. Tak, tak, tak en er zijn weer een paar honderd balletjes klaar. Even later krijg ik een bakje met zes balletjes, saus en lente-uitjes in mijn handen. Het is heerlijk! Het fijne aan die kleine porties is dat ik makkelijk ook nog wat anders kan proberen, zoals Okonomiyaki, wederom een echt voorbeeld van Osaka soulfood. Het is een kruising tussen een pannenkoek en omelet gevuld met groente, vlees en yams. Yammie!
De volgende ochtend loop ik vanaf mijn hotel naar een van de hipste wijken van Osaka: Amerikamura, een wijk waarin alles in stijl is van de USA. Amerikaanse vlaggen op de muren, Amerikaanse merken in de etalages en een groot vrijheidsbeeld bovenop een winkelcentrum. In de jaren zeventig werden leegstaande gebouwen hier omgetoverd tot winkels waar allerlei geïmporteerde producten uit de Verenigde Staten verkocht werden. Al snel groeide de wijk uit tot Amerikamura, of “Amemura” zoals de locals naar deze door stars en stripes gekenmerkte buurt refereren.
De wijk is ook de plek waar jong Osaka graag gezien wordt: als je de cutting edge in teenage fashion wilt zien moet je hier zijn. Vanaf een bankje in het Triangle park, het epicentrum van Amemura kijk ik een tijdje naar de onophoudelijke stroom aan stijlen die voorbij trekt. Roze haar, petticoats, punk, jongens in legerkleding met blonde spikes, meiden in ‘French maid’ jurkjes maar dan op zijn Japans.
Toegegeven: het straatbeeld is wat groezeliger dan wat ik van Japan gewend ben, maar dat geeft de wijk ook juist zijn charme. Shinsekai betekent letterlijk ‘nieuwe wereld’. Deze wijk werd in 1912 opgebouwd. De noordelijke helft werd gemodelleerd naar het stratenplan van New York, de zuidelijke helft naar dat van Parijs. Hier opende ook het pretpark Luna Park, compleet met een Eiffeltoren-achtig bouwwerk: de Tsutenkaku toren. In 1923 sloot het park echter haar deuren en raakte Shinsekai in verval. Nu is de wijk weer een echte trekpleister die ik zeker niet wil missen!
Nog zo’n typische wijk in Osaka is Shinsekai. Voor Shinsekai was ik gewaarschuwd, dit zou een van de gevaarlijkste wijken van Japan zijn. Gevaarlijk, voor Japanse begrippen dan. Ja, het is inderdaad de eerste keer in Japan dat ik überhaupt een zwerver zie maar het feit dat deze mij met een perfect Engels: “How are you?” begroet maakt dat ik een glimlach niet kan onderdrukken. Het is hier inderdaad héél gevaarlijk.
Als ik vanaf de metro door een overdekt steegje naar het centrum van Shinsekai loop waan ik me meteen op een soort kermis. Links van mij probeert een groep Japanse mannen in een schiettent een roze olifant te winnen. Aan mijn rechterkant wordt in een grote zaal aan tientallen tafels een voor mij ondefinieerbaar bordspel gespeeld. De spelers gaan er volledig in op en het is fascinerend om te zien. Dan hoor ik achter me een hoop gejoel; de mannen hebben inmiddels gewonnen en houden triomfantelijk het olifantje omhoog. Dan zien ze mij en zwaaien: of ik ‘m wil hebben? Niemand spreekt Engels maar met wat gebaren hebben we toch een hoop lol en ben ik een paar minuten later een roze olifant rijker. Arigatõ!
Uiteraard wil ik ook nog omhoog in dé attractie van Shinsekai: de Tsutenkaku-toren. Deze is vanuit de hele wijk te zien en een geeft prachtig uitzicht over Osaka. Het interieur van de toren ademt nostalgie en de maquettes tonen me de oude allure van Shinsekai.
Shinsekai heeft nog altijd de allure van het pretpark dat het vroeger was. Op straat schalt een soort vrolijke tekenfilmmuziek uit de speakers en de felle kleuren op de gebouwen doen pijn aan mijn ogen. Ook in Shinsekai kun je de ‘keuken van het land’ goed ervaren. De wijk herbergt meerdere ‘fugu’ restaurants: de fameuze giftige kogelvis die alleen veilig is om te eten als hij door een speciaal opgeleide chef is klaargemaakt. Maar de echte delicatesse typerend voor Shinsekai is kushikatsu. Vlees, vis en groente worden in beslag gedoopt en gefrituurd op stokjes geregen. Je krijgt er een grote kan met dipsaus bij maar wees gewaarschuwd: de kan gaat straks weer naar de volgende tafel dus dubbel dippen is uit den boze!
Osaka is meer dan een draaikolk aan kleur en drukte. Door heel de stad liggen tempels waar je een stukje authentiek Japan kunt ervaren. Een kort treinritje brengt me naar een van de mooiste tempels van Osaka, net ten zuiden van Shinsekai: het Sumiyoshi Taisha schrijn. Dit heiligdom is een van de oudste schrijnen van Japan en stamt al uit het jaar 400. Hoewel de plek het hele jaar door populair is, komen veel Japanners hier in januari speciaal naartoe voor de hatsumode: het eerste schrijnbezoek van het jaar.
Als ik er ben, is er echter ook iets feestelijks aan de hand. Tientallen families lopen over het tempelterrein. De vrouwen in prachtige kimono’s, de mannen in pak en de kinderen in schattige klederdracht. Allemaal gaan ze op de foto bij de iconische Taikobashi-brug: een steile rode brug van maar liefst 4,5 meter hoog. Ik probeer een paar keer tevergeefs duidelijkheid te krijgen over de feestelijkheden, maar de vriendelijke mensen spreken geen woord Engels. Het maakt ook eigenlijk niet uit want wat het ook is, het is prachtig om te zien. De sfeer is hier bovendien heerlijk sereen en ik geniet van de prachtige omgeving. Ook dit is Osaka.
Ik neem de trein terug naar het centrum en kom aan op het immense Namba-station. Terug in de wervelende drukte van de stad. De avond begint te vallen en mijn Osaka-avontuur zit er alweer bijna op. De stad wordt vaak overschaduwd door Tokyo en het nabijgelegen Kyoto, maar iedereen die een reis door Japan maakt doet zichzelf tekort door niet even te stoppen in Osaka. Want wat is het hier heerlijk eigenzinnig leuk.
