Vijf pittoreske vissersdorpjes langs de rotsachtige Liguriaanse kust van Italië: Cinque Terre lijkt zo uit een sprookjesboek te zijn weggelopen. De dorpjes prijken op menig bucketlist, en dus ook op die van iFly. Onze reporter Iris van den Broek verkende de vijf parels van Italië.
Het is eind van de middag in Riomaggiore. Er waait een zachte zeebries door het haventje, de ijssalon bovenaan de heuvel heeft het druk en jongeren springen van de steile rotsen in het azuurblauwe water van de baai. Terwijl de zon langzaam zakt en de huizen voorziet van een warme gloed, verwonder ik me over de schoonheid van het dorp. Want Riomaggiore is ansichtkaartmateriaal. Zelfs ik kan de neiging niet onderdrukken om het standaardplaatje vanaf de rotsen met de uit het water oprijzende opeengestapelde huizen te schieten. Cliché? Ja! Mooi? Oh ja!
Cinque Terre staat op menig bucketlist en in de zomermaanden heb je de dorpjes dan ook beslist niet voor jezelf. Toch valt het me op dat het lokale leven ondanks het alom aanwezige toerisme nog heel goed voelbaar is. ’s Avonds, als de meeste tourbussen weer weg zijn spelen dorpsjochies voetbal op het pleintje bij de kerk, nemen de mannen het leven door in de schaduw van de bomen en schuifelen vrouwen al kletsend door de steile straten. Het lijkt alsof de tijd hier even heeft stilgestaan en mensen onverstoorbaar verder zijn blijven leven precies zoals ze dat zestig jaar geleden ook deden. Overnachten in Cinque Terre geeft me echt een kijkje in het alledaagse leven van deze kleine vissersdorpjes.
“Het lijkt alsof de tijd hier even heeft stilgestaan en mensen onverstoorbaar verder zijn blijven leven, precies zoals ze dat zestig jaar geleden ook deden"
Ik ben vroeg op om aan mijn tocht door Cinque Terre te beginnen. Op de rotsen in het haventje zie ik hoe de zon Riomaggiore binnenkruipt en het dorpje langzaam ontwaakt. De dorpen zijn via wandelpaden langs de grillige kustlijn met elkaar verbonden maar helaas is het pad naar Manarola, de alom populaire Via dell’Amore, dicht. En dus neem ik het treintje dat alle dorpjes met elkaar verbindt. Ook Manarola is een aaneenschakeling van kleurrijke huizen en smalle straatjes en wordt omringd door wijnvelden, die je overal in Cinque Terre terugvindt. Het is tevens het oudste dorpje van Cinque Terre en stamt uit 1261.
Beneden bij het water liggen bootjes geparkeerd alsof het auto’s zijn. Terwijl ik over het rotspad langs het water loop, brengt een visser net zijn vangst binnen. Vissen en wijn maken: dat is wat ze hier doen. Dat was vroeger zo, en eigenlijk is er weinig veranderd.
“Vissen en wijn maken: dat is wat ze hier doen. Dat was vroeger zo, en eigenlijk is er weinig veranderd”
Corniglia is als enige dorp niet aan het water gelegen. Trots torent het op een hoge rotspunt boven de zee uit. Prachtig, maar het betekent wel een aardige klim. Een steil zigzaggend pad voert me via een kleine 400 treden naar het dorp. Corniglia heeft een heel andere sfeer dan Manarola en Riomaggiore. Dorpser en gemoedelijker. De uitdagende locatie maakt dat veel reizigers dit dorp overslaan en daardoor is het er een stuk minder druk. Aan het eind van de hoofdstraat (die op sommige punten nauwelijks breder is dan een meter) ligt een prachtig uitzichtpunt met zicht over de zee en een terugblik op Manarola.
Op een terras aan het zonnige dorpsplein lunch ik met een van de specialiteiten uit de regio: pasta met zeevruchten. Vanmorgen vers gevangen, verzekert de ober me met een grote glimlach. Buonissima!
Het mooiste stuk van de wandelroute voert van Corniglia naar Vernazza. Het pad meandert langs de kustlijn. Ik heb vrijwel continue uitzicht op de azuurblauwe zee en zelfs zo hoog boven het water kan ik het lachen van mensen die op bootjes passeren nog horen. Maar ook de geuren die voorbij komen, maken de tocht er een die alle zintuigen prikkelt. Ik ruik sinaasappels, citroenen en talloze bloemen en planten waar ik de naam niet van ken.
Vernazza wordt ook wel de parel van Cinque Terre genoemd en als ik het dorp binnenloop begrijp ik meteen waarom. Het dorp krult zich om een natuurlijke baai waarbij de elegante klokkentoren het middelpunt vormt. Overal lopen kinderen met papieren puntzakken vol gefrituurde zeevruchten en schuifelen ouderen door de straten tijdens de ‘passeggiata’: een rustige avondwandeling waarbij al keuvelend de dag wordt doorgenomen. Het is dat ik Monterosso al Mare nog wil zien, anders had ik hier wel eeuwig kunnen blijven.
“Vernazza wordt ook wel de parel van Cinque Terre genoemd"
Monterosso al Mare is een beetje het buitenbeentje van Cinque Terre. Groter, uitgestrekter en mondainer. Al is dat alles natuurlijk relatief, want het blijft uiteindelijk gewoon een vissersdorpje. Monterosso al Mare heeft als enige een lang strand en de brede hoofdstraat richt zich beduidend meerop de gemiddelde vakantieganger dan de overige dorpen. Maar duik je de ‘carrugi’ in (smalle zijstraatjes), dan kom je terug in de rust van het alledaagse leven. Waar de was buiten te drogen hangt en de lucht gevuld wordt met de geur van versgebakken focaccia, een traktatie waar je je op iedere straathoek in Cinque Terre aan tegoed kunt doen.
Vanuit Monterosso al Mare pak ik de boot terug naar Riomaggiore, een tocht die me nogmaals langs alle dorpjes voert. Vanaf het water zie je eigenlijk pas goed hoe prachtig ze gelegen zijn. Vijf dorpjes die je even mee terug nemen in de tijd en die weigeren zich te schikken naar het tempo van het razendsnelle 2018. Heerlijk!
“Vijf dorpjes die je even mee terug nemen in de tijd en die weigeren zich te schikken naar het tempo van het razendsnelle 2018. Heerlijk!”
