Het Amerikaanse Death Valley National Park wordt vaak weggezet als gortdroog en verzengend heet. Dat klopt, maar dat betekent niet dat het er een dooie bedoening is. Integendeel. Er zijn maar weinig wildernissen waar Moeder Aarde zo groots heeft uitgepakt.
Death Valley is een gebied van extremen. Met meer dan tweeënhalf miljoen voetbalvelden aan beschermde natuur is dit de grootste wildernis op Amerikaans grondgebied (Alaska niet meegerekend). Bovendien is Death Valley het heetste en droogste National Park in de VS. Dat komt door de unieke ligging: de vallei – onderdeel van de Mojavewoestijn – wordt omsingeld door bergen die maar zelden een regenbuitje doorlaten. Mede door deze natuurlijke uitsmijters kan het kwik op een doodgewone zomerdag gemakkelijk boven de 50 graden Celsius stijgen.
Een eentonig maanlandschap dus? Allerminst. De dreigende naam werd bedacht door een groepje verdwaalde goudzoekers dat weinig fijne herinneringen aan het gebied bewaarde, maar er is wel degelijk leven in de vallei. Bovendien hebben zon, wind en – jazeker – water hier een uniek landschap gesmeed, vol geologische hoogtepunten.
Bestemming: Death Valley, VS
Ligging: op de grens van Californië en Nevada, 260 kilometer ten westen van Las Vegas.
KLM-verbinding: minimaal acht keer per dag vanuit Amsterdam naar Las Vegas en terug, met één tussenstop. Vanaf juni 2019 vliegt KLM zonder tussenstop van Amsterdam naar Las Vegas.
Beeld je de beroerdste golfbaan in die je je maar kunt bedenken. Keihard gras. Overal butsen, kieren en gaten. Heb je het plaatje? Dat is nog niets vergeleken met de beroemdste zoutvlakte van Death Valley: een ondergrond zo grillig dat volgens een van de oudste beschrijvingen enkel de duivel er golf zou kunnen spelen. De zoutkristallen zijn het restant van een oeroud meer dat in de loop van de geschiedenis verdampt is. Wind en regen sleten de boel vervolgens uit tot deze steeds veranderende gatenkaas. Een hole-in-one voor liefhebbers van bizarre landschappen.
Dat niet al het water in Death Valley verdampt is, bewijst Darwin Falls: de mooiste van een handvol watervallen die in het park van de rotsen klettert. De 24 meter hoge waterval wordt gevoed door een ondergrondse bron en is zodoende het hele jaar van water verzekerd. Voor hikers bieden de Falls – mooi weggestopt in een smalle kloof – een welkome verkoeling in de woestijn. En ook de natuur profiteert: rond het water groeit volop groen en de lokale kwartels pikken graag een drupje mee.
Wie de gortdroge schoonheid van Death Valley goed op waarde wil schatten, moet de hoogte in. Naar Zabriskie Point bijvoorbeeld: het beste uitkijkpunt om het Nationaal Park in één ansichtkaartenshot te kunnen aanschouwen. De heuvels van gesedimenteerd gesteente kruipen hier als een gekreukeld tafellaken richting de horizon, geflankeerd door een kathedraal van rode rots. Nog niet genoeg getuurd? Ook Dante’s View biedt een hemels vergezicht over de vallei.
Wees gerust, je oren bedriegen je niet. Het monotone gebrom dat je hoort bij Eureka Dunes komt van zandkorrels die door de wind over elkaar schuren. Er is meer opmerkelijk aan de 200 meter hoge zandduinen. Als er een keer een buitje valt, wordt het water als een spons opgezogen en vastgehouden onder het aardoppervlak. De Eureka Dunes zijn zo in staat om drie plantensoorten in leven te houden die nergens anders voorkomen dan op dit eiland van zand in het noorden van Death Valley. Het mooist van de drie zeldzame plantjes is de Eureka Dunes evening pimrose die 's nachts zijn witte bloempjes boven het zand uitsteekt.
Net als je denkt dat Death Valley alle verrassingen wel heeft onthuld, toont de wildernis bij Artist’s Palette ook zijn veelzijdige kleurenpracht. Waar elders in het nationale park vooral grijsbruine tinten overheersen, ogen de rotsen hier alsof er een reusachtige schildersezel is omgekukeld. Van dieppaars tot pastelgroen en van lichtroze tot azuurblauw; in feite zijn de kleuren het gevolg van een reeks vulkaanuitbarstingen die miljoenen jaren geleden diverse steenlagen creëerden. Onder invloed van het water ontstonden de chemische reacties die de rotsen uiteindelijk hun bonte kleuren gaven.
